การจินตนาการไปไกลถึงอนาคต

เมื่อวาน ในช่วงเย็นๆของเมื่อวาน ที่รู้สึกสับสนงุนงงกับชีวิต ผมหยุด นั่งลงกับพื้น ถอดลงเท้า วางไว้ข้างหน้า แล้วมองข้างหน้าตัวเอง

ผมเริ่มคิดว่าชีวิตผม ทำไมคิดจะทำอะไรหลายสิ่งหลายอย่างซะดูมากกว่าไป คิด... แต่จริงๆ จนไม่ได้ทำอะไร เพราะมัวแ่ต่คิด...

รู้ตัวอย่างนั้น หยิบกระดาษมาแผ่น จำแนกรายการสิ่งที่จะทำ แล้วส่วนสำคัญของชีวิต เช่น การศึกษา่ต่อในระดับปริญญาตรี

ผมพึ่งรู้ตัวว่า ผมหลงไปกลับการคิดอะไรที่ไกลเกินตัวเกินไป จนไม่ทำสิ่งสำคัญที่ถ้าไม่ทำ แล้วจะไม่สามารถกลับมาทำได้

นั่นคือ เตรียมสอบ เคลียร์การบ้าน เคลียร์งานค้าง แล้วมุ่งให้ได้มหาวิทยาลัยที่ต้องการ

ผมมัวแต่เพ้อไป กับอนาคตว่า ถ้าหลังจบมหาวิทยาลัยจะเป็นอย่างไร ไม่อยากมีปัญหากับการหลังจากจบมหาวิทยาลัยแล้วนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไปดี อันได้แก่ เรียนต่อ ทำงาน ทำธุรกิจ โดยข้ามส่วนที่สำคัญของชีวิตตอนนี้ไปอย่างไม่ได้เหลียวมอง

ผมเป็นอย่างนี้อยู่บ่อยๆ มองดูจากอดีต การมองข้ามไปไกลในอนาคตก็ดี แต่ต้องไม่มากเกินไป

ครั้งหนึ่งผมถูกชักจูงให้อยากเรียนหมอ จนผมเชื่อว่าผมอยากเป็นหมอด้วยตัวผมเอง แล้ววันนึง ผมลองจินตนาการไปไกลถึงอนาคต ว่าถ้าผมเรียนจบแล้ว ตอนนั้นผมเป็นหมอ แล้วชีวิตผมตอนนั้น และถัดจากนั้นจะเป็นอย่างไร

แล้วผมก็พบว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ แล้วผมก็หวนมามองสิ่งที่ผมชอบ และสนใจอยู่กับมันตลอด นั่นคือ การทำธุรกิจ ผมมาลองจินตนาการไปไกลในอนาคตอีกครั้ง ถ้าผมทำธุรกิจแล้ว ตอนนั้น และจากนั้น ชีวิตผมจะเป็นอย่างไร และผมก็ไม่เห็นว่ามันแย่ตรงไหน ไม่ว่ายังไงผมก็ชอบมันอยู่ดี

ส่วนสำคัญไม่ใช่คิดหรือไม่คิดถึงอนาคตที่ฝันถึงนั้น แต่ที่สำคัญ คือ ลองคิดมันนานๆครั้ง ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรในชีวิต ซึ่งต้องทำอีกนาน กว่าจะไปถึงผลที่ทำ

เพื่อที่จะไม่ได้เสียดาย เสียดายว่าวันวาน ไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อมาถึงตอนนี้ และต่อจากนี้ไป ชีิวิตมันจะเป็นอย่างไร... แล้วเศร้าไปกับตอนนี้ ที่เป็นอยู่.